شخصيت‌هاي بكت در نمايشنامك‌هايش انسان‌هايي جدا شده از هويت انساني خود هستند كه در آن واحد هم گويند‌ه‌اند و هم به گفته‌هاي خود گوش مي‌سپارند. شايد عنوان نمايشنامك نه من كه در مقابل مفهوم روان‌شناختي من به عنوان يك شخصيت ثبات يافته و جامعه‌پذير انساني قرار مي‌گيرد، بتواند گوياي اين رويگرد بكت به انسان باشد. نه من كسي است كه با مرور گذشته‌ي خود از لحظه‌ي تولد تا 70 سالگي مي‌كوشد معنايي براي مجموعه‌ي ناكامي‌ها، ايمان، شك و ناسازگاري‌هاي خود با جهان بيابد. سه شخصيت آمد و رفت نيز به شكل مشابهي بي‌هويت‌اند با اين تفاوت كه اين سه، هويت را در بازيابي يگانگي از دست رفته ميان خود، جست و جو مي‌كنند. يعني اين بار پرسش بكت از تعريف من در قياس با من‌هاي بيرون از من است. اين كند و كاوهاي بكت در مفهوم شخصيت انساني از آن‌جا كه با بازنمايي بيروني موجود در تئاتر ناتوراليستي هم‌خواني نداشت او را بر آن داشت كه تا سر حد امكان از بازنمايي پرهيز كرده و با روي آوردن به انتزاع، آثاري خلق كند كه با لايه‌هاي پيچيد در هم، نمايش و بازي كلامي تماشاگر را در آن واحد به استفاده از درك شهودي و انديشه‌ي حسابگر فرا مي‌خوانند.