نخل مراد، تو آبادي‌شان، حسابي پا گرفته بود. بزرگ و بزرگ مي‌شد. تنه‌اش كلفت مي‌شد و شاخ و برگش زياد. سبز سبز، شاداب، زمستان و تابستان. با سرما و يخبندان اخت شده بود. هر چند خرما نداشت. عجيب بود مردم آبادي جور ديگري به‌اش نگاه مي‌كردند. مثل سرو. پر از افسانه كه دهان به دهان مي‌گشت، مقدس.