سه داستان مورچه‌ي آرژانتيني، مه‌دود و ناظر، به نوعي بازتابنده‌ي نگاه نيچه‌اي كالوينو به مناسبات انساني و نفرت او از ميان‌مايگي است. او با اين داستان‌ها، انفعال، رفتار واكنشي و عدم خلاقيت افعال برآمده از افعال بردگان را نشان مي‌دهد. البته كالوينو با اختيار كردن راوي خويش از ميان همين بردگان، طنز و سرخوشي خاصي به داستان مي‌بخشد. اين داستان‌ها تركيبي از روايت و تامل است كه به ويژه در ناظر، فضاسازي و شخصيت‌پردازي به عناصر غالب داستان بدل مي‌شود، و خرده روايت‌ها جاي روايت اصلي را مي‌گيرد، و آن چه در اين ميان مهم است، نوع برخورد انسان‌هاي مختلف با حوادث بيروني است و خود اين حوادث، تقريبا موضوعيت خود را از دست مي‌دهد: هجوم مورچه‌ها، آلودگي هوا، اعتصاب، انتخابات و ...