در قرن هجدهم، وقتي داستان با وحشت و وهم، با راز و ابهام، مرگ و نفرين، موجودات غيرطبيعي و قوانين فراواقعي درآميخت، گونه‌اي ادبي متولد شد با عنوان ادبيات گوتيک. ادبيات گوتيک پر است از پديد? غيرعادي، از تصوير و خيال؛ گاه موجودات عجيب و غريب و ترسناک درش دلبري مي‌کنند و دل مي‌بازند، گاه آدم‌هاي عادي پا از دنياي معقول و معمولي‌شان فراتر مي‌گذارند. بنابراين در آثار گوتيک در عين حال که تأکيد بر احساسات است، وجه لذت‌بخش ترس نيز چاشني روايت مي‌شود. چنين است که داستان‌ها و رمان‌هاي اين گونه ادبي، از قلعه اوترانتو و دراکولا و فرانکنشتاين گرفته تا سرود کريسمس و شبح اپرا، بارها و بارها تلخيص شده‌اند، روايت‌ها و قرائت‌هاي متعدد دارند، به زبان‌هاي بسيار ترجمه شده‌اند و اقتباس‌هاي سينمايي موفقي از آن‌ها ارائه شده است. چارلز ديکنز با رمان‌هايي مملو از شخصيت‌هايي ماندگار چون اليور توئيست و ديويد کاپرفيلد و با تصويرگري فوق‌العاده‌اش از فقر و بي‌عدالتي شهره است، اما او در قلمرو وهم نيز استادي مي‌کند. ديکنز با نگاهي روانکاوانه، حتي در داستان‌هايش، در ذهن و وجدان آدمي دنبال ريشه‌هاي هراس است. در اين مجموعه داستان، او از عناصر کلاسيک گوتيک – خانه‌هاي متروک، اشباح، وهم و اضطراب – براي روايتي عميق‌تر استفاده مي‌کند. نتيجه داستان‌هايي است که نه‌فقط ترسناک‌اند، بلکه پرسش‌برانگيز و تأثيرگذارند.