| «تا جايي که مي‌توانيد درباره‌ي نقش موردنظرتان کندوکاو کنيد. به دستورهاي صحنه‌ي نمايشنامه‌نويس دقت کنيد. بدين ترتيب، به سرنخ‌هاي ارزنده‌اي دست خواهيد يافت. ببينيند ديگران درباره‌ي آن نقش چه نظري دارند؟ چه اتفاق‌هايي برايش افتاده است؟ تحت تأثير چه چيزهايي است؟ خواسته‌اش چيست؟ اهلِ کجاست؟ حالا کجاست؟ در کليسا؟ پارک؟ سالنِ طراحي؟ قطب شمال؟ سونا؟ با چه کسي حرف مي‌زند؟ چه رابطه‌اي با هم دارند؟ اکنون چرا اين حرف را مي‌زند؟ سبکِ کار چيست؟ مربوط به چه دوره‌اي است؟ چه کاره است؟ چه لباسي پوشيده است؟ کفش پاشنه‌سوزني؟ فرض کنيد نمايشنامه مربوط به 1902 باشد. آيا خانم‌ها در آن زمان پاهاي‌شان را روي هم مي‌انداختند؟ اين طور بازي کردن خيلي سخت است! بکوشيد تا موقعيت را بازي کنيد. مفهوم را بازي کنيد.» | اين کتاب گزيده‌اي‌ست از تک‌گويي‌هايي که از نمايشنامه‌هاي معروفِ نيمه دوم سده نوزدهم (فرانک ودکينت، اسکار وايلد، گرهارت هاو‌پتمان، آلفرد ژاري) تا دهه 1970(داريو فو، آلن آيکبورن، پَم جِمس، مارگريت دوراس) برگرفته شده، و ايستگاهي‌ست کوتاه براي ديدار با بسياري از نمايشنامه‌نويساني که به کمک هم در درازناي اين راه، پرچم تئاتر مدرن را برافراشته‌اند.