| در ترک اجباري سرزميني که وطن و خان? ماست ناگزيريم با گذر از هويتي که آن را زندگي کرده‌ايم از اساس «خود» تازه‌اي بسازيم. اين آوارگي مکاني و رواني چطور زندگي پناهندگان را زيرورو مي‌کند؟ گفتن و شنيدن از اين تجربه چگونه مي‌تواند ما را به درک بهتري از پديده بغرنج مهاجرت برساند؟ در اين مجموعه روشنگر و تکان‌دهنده ويت تان نوين، برنده پيشين جايزه پوليتزر، جستارهايي را گردهم آورده تا روايت پناهندگي را از حاشيه جريان‌هاي خبري و گفتمان سياسي به راويان اصلي‌اش برگرداند. در اين کتاب، نويسندگاني برجسته از مکزيک و شيلي گرفته تا ايران، افغانستان، اوکراين و ... روايت‌هاي بي‌پرده و عميقاً شخصي‌شان از پناهندگي را با ما در ميان مي‌گذارند. | برآيند صداي اين نويسندگان تصوير ساده‌انگارانه معمول از پناهنده را در حکم قهرمان، قرباني يا عاملي تهديدکننده به چالش مي‌کشد و در عوض از پيچيدگي، کنش‌مندي و تداوم خلاقانه زندگي اين افراد حکايت مي‌کند. کتاب بيش از آنکه در پي راه‌حلي براي بحران پناهندگي باشد، بر انسانيت افرادي تأکيد مي‌کند که اغلب درباره‌شان زياد مي‌گويند، اما خودشان کمتر فرصت بيان مسائلشان را پيدا مي‌کنند. آوارگان اثري هم‌زمان شخصي و سياسي، مبرم و درعين‌حال ماندگار است. جستارها نشان مي‌دهند که گفتن و نوشتن از پناهندگي تنها روايت يک فرار نيست، بلکه تأييد و تأکيدي است بر حق حضور و صحبت کردن از زبان خودمان. | پناهنده شدن يک فرايند تدريجي است، يک‌جور رنگ باختن، گذاري است به حياتي شبح‌وار. به جز آنهايي که در اردوگاه‌هاي پناهندگي به دنيا مي‌آيند، بقيه پناهندگان قبل از پناهنده ‌شدن زندگي‌ خودشان را داشته‌اند. فرقي نمي‌کند که پزشکي در بوسني بوده‌اي يا گله‌داري در کنگو؛ مهم اين است که زماني هزاران لنگر کوچک جاي پايت را بر ساحل اين دنيا محکم نگه مي‌داشتند. پناهنده شدن مثل اين است که ببيني ريسمان لنگرها يکي‌يکي پاره مي‌شود و آخر اين تويي که جايي بيرون از جامعه غوطه مي‌خوري و شده‌اي يک شبح رها و سرگردان به‌دنبال يک زندگي جديد. -از متن کتاب-