«خدا انسان رو از گِل آفريد. ولي بعدش اون گِل توي آتيش پخته شد. واسه همين هم کم آدمي پيدا مي‌شه که بتونه خودش رو رام کنه. تصور کن اون چه‌جور موجوديه که سايه‌ش آتيشه! اي‌کاش يه آدمي مي‌تونست اون رو هم رام کنه. تو عاشق اسبي. حتي مي‌توني توسن‌ترينشون رو زين کني. من هم عزمم رو جزم کرده‌م که تاريکي رو زين کنم!» «نمي‌توني با‌اينکه گناهکارم دوستم داشته باشي؟ کسي که هيچ‌وقت گناه نمي‌کنه انسان نيست. ديسا! يه لذت غريبي تو گناهه. همه‌ي اعمال نيک آدم جز يه تقليد الکي نيست. فقط تو گناهه که آدم خودش مي‌شه. شروع همه‌ي چيزهاي جديد با گناهه. وقتي آدم گناه مي‌کنه، تو يه وحشت ناگفتني از نو متولد مي‌شه.» (از متن کتاب)