بسياري از منتقدان، «سونات اشباح» را از مهيج‌ترين نمايش‌نامه‌هاي مدرن جهان دانسته‌اند. نمايش‌نامه‌اي يکپارچه و متحد، متشکل از يک مخلوط همگن از ماده و ذهن انسان! استريندبرگ در اين نمايش‌نامه به دنبال تصوير کردن دنياي روياها بود؛ جايي که زنده‌ها و مرده‌ها در کنار هم، در منظر تماشاگر نفس مي‌کشند و از هم تأثير مي‌گيرند، اما در اين جهان رويايي هزاررنگ، تنها واقعيت و حقيقت ممکن، مرگ است. وقتي هم? پرده‌ها فرو مي‌اُفتد و ديگر چيزي براي عيان‌کردن و رسوا‌شدن باقي نمي‌ماند، مرگ تنها پناه و پناهگاه آدم‌هاي جهان نمايشي استريندبرگ است، مرگي که خود رهايي‌بخش و دل‌پذير است. بسياري از منتقدان سونات اشباح را آغازگر تفکر و منش جهان «کافکايي» و تئاتر پوچي برشمرده‌اند و از تأثير اين نمايش‌نامه بر نويسندگان مکتب تئاتر ابسورد، همچون ساموئل بکت، اوژن يونسکو، ژان ژنه و… سخن‌ها گفته‌اند.