اگر اين ديدگاه را بپذيريم که فلسفه در جهان اسلام، اساساً، در پاسخ به نسبت ميان «عقل» و «وحي» شکل گرفته است، بي‌شک، بايد تصديق کنيم که اين کتاب يکي از بهترين و دقيق‌ترين پژوهش‌هايي است که به اين مسئله‌ي کانوني پرداخته است. فضل الرحمان مي‌کوشد ريشه‌ي آموزه‌ي فلسفي وحي در انديشه‌ي اسلامي را در متون يونان باستان رديابي کند، تفسير و تفصيل آن را به دست فيلسوفان مسلمان نشان دهد و، درنهايت، درجات مختلف پذيرش اين آموزه را در جريان اعتقاد رسمي اسلامي مکشوف سازد. او در اين‌باره مي‌گويد: «تا جايي که مي‌توانستم سعي کرده‌ام خاستگاه‌هاي يوناني اين آموزه‌ي فلسفي را در هريک از جنبه‌هايش رديابي کنم. اين شيوه مشخص مي‌کند که مؤلفه‌هاي اساسي در اين آموزه‌ي فلسفي کاملاً يوناني است، ولي فيلسوفان مسلمان آن‌ها را بسط و تفصيل داده‌اند و در بعضي موارد اصلاح کرده‌اند و فراتر از همه، براي نخستين‌بار در تاريخ انديشه‌ي ديني، براي به دست دادن تصويري از پيامبر اسلام، اين مؤلفه‌ها را با هم در آميخته‌اند. … اميدوارم اين کتاب بتواند با نشان دادن اين‌که جريان اعتقاد رسمي تا کجا اين تصوير را مي‌پذيرد و تا کجا آن را رد مي‌کند و اين‌که چرا چنين مي‌کند، به روشن‌تر شدن خودِ مفهوم اعتقاد رسمي از اين جهت کمک کند.»