نوشتن براي من عادتي قديمي است. راهي است براي گريز از بي‌مکاني به دنياي پايدار حروف، راهي است براي جستن مکاني متفاوت‌تر از جايي که هستيم. و آيا اين معناي واقعي آرمان‌شهر نيست؟ آرمان­شهرِ پسر گمشده که بازگشته اما ديگر خانه‌اي وجود ندارد، آرمان‌شهرِ رانده‌شدگان، تبعيديان و محبوساني که مشتاق هستند به جايي که از آن جدا شده‌اند بازگردند و مي­‌دانند که با وجود بازگشت، آنجا ديگر متعلق به ايشان نخواهد بود. باري، آرمان‌شهر حقيقي، خودِ انسان است. هماني است که انسان براي گريز از آن سفر مي­‌کند، مدام از سويي به سويي ديگر مي‌رود، به پس يا پيش مي­‌گريزد، به جايي هربار دورتر.