فهرستِ فنون نشان­دهنده‌ي ظرفيتِ عظيمِ نمايشِ ايراني است و بر هنرمندانِ تئاترِ ما فرض است که کوشش­هاي پراکنده را به ­نهضتي عظيم و فراگير تبديل کنند و به­ويژه از تقليد­هاي خام از منحط­ترين شيوه­هاي معمولِ تئاترِ جهان بپرهيزند؛ درعوض، با شناختِ عميقِ فضيلت­ها و توانايي­هاي تئاترِ جهان، بده‌وبستانِ سالمي را بينِ آن­ها و نمايشِ ايراني برقرار کنند. شناختِ نمايشِ ايراني و کارِ آن به­معناي تقليد از شکل­هاي مرده و تکرارِ طوطي­وارِ آن­ها نيست. اگر در حدودِ چهارصد سال پيش شبيه­خواني توانست به­مقتضاي آن روزگار و به­خطرافتادنِ هويتِ ايراني و خطر دشمنانِ خارجي تعزيه را پديد آورد، امروز نيز مي­تواند با شناختِ اوضاعِ خطيرِ جهان و ضرورت­هاي زمانه و نيازِ مردمِ اين سرزمين بر پايه‌ي فنون نمايش­هاي ايراني قالب­هاي نويني را بيافريند.