کي بود که اين فيلم را مي‌ديديم؟ بيش از نيم‌قرن پيش بود، شصت ‌و اند سالي پيش بود. بايد در اولين سال زبان خارجي که چند مثقالي از آن را مي‌دانستم که معني آن يک جمله را از سرتاسر فيلم فهميدم و چه حظّي بردم که فهميدم: «باور ندارد چشم من آنچه را که مي‌بينم…» و چه همه حرف بود در اين يک جمله آواز: «اين تويي در برابر من؟ خواب نمي‌بينم؟ چرا من؟ چرا تو؟» چنان عميق نوشيدمش که حتي آهنگش در سرم مانده هنوز. زير تلّ عظيم و انبوه خاکستر عمر، بين همه معلوماتي که با قيف و چکش در کلّه ما سرازير و فروکرده‌اند، اين دانشِ عشق، همين خُرده ذرّه‌ها فقط در ذهن ما مانده است. همه «دانش» ما از همين قبيل است. عشق فقط…