کتاب حاضر مي‌کوشد در زمين روايت‌شناسي تطبيقي با گرايش تطبيق و مقايسه دو يا چند روايت، به بررسي تطبيقي روايت‌ها بر اساس مهم‌ترين اصل در فرايند تطبيق يعني پيکار ميان آن‌ها بپردازد. در اين کتاب برخي از انواع داستاني در چارچوبي مشخص و متن‌شناسانه مورد بررسي نقادانه قرار گرفته است، اما اين بدين معنا نيست که در ديگر انواع روايي و حتي غيرروايي شاهد پديده پيکار نيستيم؛ بلکه پيکار يک اصل در تمامي علوم، فنون و عرصه‌هاي اجتماعي و سياسي است که برخلاف دلالت خصمانه، سبب پويايي و ورزيدگي و پويندگي عرصه‌هايي مي‌شود که به آن ورود مي‌کند. روايت‌ها بدون پيکار به کالبد بي‌روح و کم‌دوامي تبديل مي‌شود و بسيار زود تاريخ مصرف آن به پايان مي‌رسد. در مقابل، روايت‌ها در صورت تخاصم و نبرد با الگوها و نمونه‌هاي مشابه و مغاير، به عنصري قابل تأمل و مفيد براي جامعه و حتي گاه به تصويري جاويدان و فرهمند (کاريزماتيک) تبديل مي‌شود.