ابوسعيد فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهيم مشهور به ابوسعيد ابوالخير (357-440 قمري)عارف و شاعر نامدار ايراني تبار قرن چهارم و پنجم است. ابوسعيد ابوالخير در ميان عارفان مقامي بسيار ممتاز و استثنايي دارد و نام او با عرفان و شعر آميختگي عميقي يافته‌است. چندان که در بخش مهمي از شعر پارسي چهره او در کنار مولوي و خيام قرار مي‌گيرد، بي آنکه خود، شعر چنداني سروده باشد. ابوسعيد در تاريخ انديشه‌هاي عرفاني در صدر متفکران اين قلمرو پهناور در کنار حلاج، بايزيد بسطامي و ابوالحسن خرقاني قرار مي گيرد. از دوران کودکي نبوغ و استعداد او بر افراد آگاه پنهان نبوده‌است. او تمام عمر خويش را در تربيت مريدانش سپري کرد. نوه شيخ ابوسعيد ابوالخير، محمد منور، در سال 599 کتابي به نام اسرار التوحيد درباره زندگي و احوالات شيخ نوشته‌است. ابن سينا پس از ديدار با ابوسعيد گفته‌است:هر چه من مي‌دانم او مي‌بيند. “