به پشت دراز کشيده بودم، دست‌ها روي شکم، پاها جمع به طرف شکم. از وقتي يادم است اين توانايي را داشتم که خودم بشوم پناهگاه خودم، حلزوني که مي‌خزد توي لاک خودش، عنکبوتي که در خودش مي‌پيچيد و گلوله‌اي مي‌شود. قرار داشتن توي جعبه خوشايند نبود، سخت نبود، اما خوشايند نبود... بعد، لحظه‌اي هم فکر کردم واقعا به دو نيمه اره شده‌ام ـ نه جسمي، بيشتر ذهني.