رساترين تعريفي كه مي‌توانيم از هنر به دست دهيم اين است: زيبايي به اضافه دريغ. هر جا زيبايي هست، دريغ هم هست، به اين دليل ساده كه زيبايي محكوم به فناست. زيبايي هميشه مي‌ميرد، وقتي ماده بميرد، رفتار هم مي‌ميرد، وقتي فرد بميرد، جهان هم مي‌ميرد. اگر كسي مسخ كافكا را چيزي بيش از يك خيالپردازي حشره شناسانه بداند، به او تبريك مي‌گويم چون به صف خوانندگان خوب و بزرگ پيوسته است.