سپيده‌دم، قبل از صداي کوتاه ناقوس، آقاي گايزر کوله‌پشتي‌اش را بست، کلاه، باراني و چترش را برداشت و از خانه بيرون رفت. کوله‌پشتي چندان سنگين نيست و وقتي به جنگل مي‌رسد تپش قلبش آرام‌تر شده است. در دهکده کسي نيست که آقاي گايزر را ببيند و از او بپرسد کجا مي‌رود با آن کوله‌پشتي، آن هم در اين هوا. آقاي گايزر مي‌داند دارد چه مي‌کند.