با مرجعيت يافتن منطق جديد در فضاي آکادميک فلسفي فلسفه تحليلي از اوايل قرن بيستم و انتشار مقاله کارل پوپر در مجله ذهن که حمله اي به هگل و ديالکتيک او بود فضايي ضدهگلي در جامعه فلسفه تحليلي به وجود آمد. ريشه هاي اين ضديت با نظام فکري هگل به فلسفه اتميسم منطقي راسل و پرينکيپيا اتيکاي مور باز مي گردد اما نقدهاي بعدي که هگل را متهم به تناقض باوري مي کردند تير خلاصي بر پيکره هگليان بود. مضمون همه آن نقدها اين بود که کسي که تناقض را باور داشته باشد جز مهملات نمي تواند چيز ديگري بگويد در حوزه منطق جديد، آثار گراهام پريست و شکل گيري منطق هاي فراسازگار تناقض باور رهيافتي نو براي ديدن منطق هگل به آکادمي هديه داد اين کتاب بازخواني منطقي هگل در منطق جديد است و به اين پرسش پاسخ مي دهد که آيا از منطق هگل مي توان قرائتي فراسازگار داشت يا خير.