براي مطالعه‌ي يک فرهنگ، شايد هوشمندانه باشد که سراغ تئاترش برويم و به مطالعه‌ي تئاتر و رابطه‌اش با ديگر ژانرهاي پرفومنس فرهنگي بپردازيم. جاي تعجب نيست که تئاتر، به عنوان ژانري خاص از پرفورمنس فرهنگي، منظري براي بيان ديدگاه‌ها و امکاني براي ساير رويکردهاي بين رشته‌اي در مطالعات فرهنگي فراهم مي‌آورد. تا پايان قرن هجدهم، تمرکز تئاتر بر شخصيت‌هاي روي صحنه و ارتباطات ميان آنها بود، با شروع قرن نوزدهم اين توجه به روابط بين صحنه و تماشاگر معطوف شد و در آغاز قرن بيستم ساختار تبادلات تئاتري در اروپا به‌کلي دچار تغييرات اساسي شد.