آنجه در شرح اورستيا خواهيم ديد تقابل عاطفه و عقل است. دريفوس عقل را سرد و کلّي و منتزع و منفصل مي‌انگارد و آن را به نظاره‌گري ربط مي‌دهد. در مقابل، عاطفه گرم و جزئي و انضمامي و درگير است و به استغراق هستي پيوند مي‌خورد. اما اين امر به معناي تأييد بي‌چون‌وچراي عاطفه نيست. دريفوس با عواطفي مانند خشم و انتقام بر سر مهر نيست و حياتِ وقف اين حال وجودي را حياتي تُنُک‌مايه مي‌خواند. ولي برتري عاطفه بر عقل، دست‌کم در تفسير دريفوس، اين است که سويه‌هاي سياهِ عاطفه را مي‌توان از راه مهرپروردگي (پوئسيس) چاره کرد.