نويسندگان كميابي هستند كه براي نخستين بار سبك و فكر و موضوع تازه‌اي را به ميان مي‌كشند، به خصوص معني جديدي براي زندگي مي‌آورند كه پيش از آن‌ها وجود نداشته است. كافكا يكي از هنرمندترين نويسندگان اين دسته به شمار مي‌آيد. خواننده‌اي كه با دنياي كافكا سر و كار پيدا مي‌كند، در حالي كه خرد و خيره شده به سويش كشيده مي‌شود: همين كه از آستانه دنيايش گذشت، تاثير آن را در زندگي خود حس مي‌كند و پي مي‌برد كه دنيا آن‌قدر بن‌بست هم نبوده است. كافكا از دنيايي با ما سخن مي‌گويد كه تاريك و درهم پيچيده مي‌نمايد، به طوري كه در وهله اول نمي‌توانيم با مقياس‌هاي خودمان آن را بسنجيم. در آن از چه گفتگو مي‌شود، از لايتناهي؟ خدا؟ جن و پري! نه، اين حرف‌ها در كار نيست. موضوع‌هاي بسيار ساده و پيش پا افتاده زندگي روزانه خودمان است، با آدم‌هاي معمولي، با كارمندان اداره روبرو مي‌شويم كه همان وسواس‌ها و گرفتاري‌هاي خودمان را دارند، به زبان ما حرف مي‌زنند و همه‌ چيز جريان طبيعي خود را سير مي‌كند. وليكن، ناگهان، احساس دلهره‌آوري يخه‌مان را مي‌گيرد!