توماس اوسترماير زمان حال را قلمرو انتخابي خود مي سازد. او مي‌گويد: «کمتر کارگرداني وجود دارد که به چيستي انسان، نه در ذاتش، بلکه به زمان حالش علاقه‌مند باشد». او اين بررسي را با پيوند دادن پيوسته آن به داده هاي انديشه اقتصادي که اکنون اکثريت است، انجام مي دهد. تئاتر او ما را دعوت مي کند تا از تهديدهايي که بر انسان سنگيني مي کند آگاه شويم بدون اينکه او کوچکترين چشم اندازي براي رستگاري در نظر بگيرد.