داستان از آن‌جا شروع مي‌شود که خانم شپرد با وَن قراضه‌اش به خيابان کرسنت، محل زندگي نويسنده‌ي کتاب، مي‌آيد. تصادفاً مقابل خانه‌ي او پارک مي‌کند و توي همان خيابان داخل وَن زندگي مي‌کند. پس از مدتي، به دليل درگيري‌هايش با همسايه‌ها و مزاحمت‌هاي رهگذرها و مأموران شهرداري، نويسنده به او اجازه مي‌دهد «موقتاً» ماشين را توي حياط خانه‌اش پارک کند. اما خانم شپرد ماندگار مي‌شود و پانزده‌سال همان‌جا مي‌ماند. وَن، با پرده‌هاي پاره‌پوره و يک‌عالمه خرت‌وپرت در داخلش و کيسه‌هاي نايلونيِ پر از آت‌وآشغال در زير و اطرافش، ظاهر ناخوشايندي به خانه مي‌دهد. خودِ خانم شپرد هم که به هيچ صراطي مستقيم نمي‌شود و دائم يا با صاحب‌خانه بگومگو مي‌کند يا مشغول کارهاي خنده‌آور و اعصاب‌خردکن است. حالا چرا اين زن حاضر شده سال‌ها با اين وضع در اين وَن بدبوي کثيف زندگي کند رازي است که نويسنده در پايان کتاب به آن پي مي‌برد.