تئاتر ابسورد تئاتري بي‌کرانه و بي‌مرز است و برخلاف نظر ارسطو در آن «تقليد از کنش بشري» و به ويژه تعيين حد و مرز اين تقليد جايي ندارد. تئاتر ابسورد نه چون حد و منطق و کرانه، که چون کوير است. پشت هر تپ? شني کرانه‌اي نو وجود دارد و تعداد بي‌شمار تپه‌هاي شني يعني همان بي کرانگي. «انتها»يي در کار نيست و هر کس که اين کوير را طي مي‌کند، مجبور است بي‌هدف و حتي بي‌جهت به پيش برود. تغيير معنا هيچ معنايي ندارد. تئاتر ابسورد مواجهه‌اي دوقطبي است. انسان در تئاتر ابسورد شيزوفرن است. عطش او براي درک جهان جز بي‌معنايي چيزي به همراه ندارد. پس منطق وجودي و منطق زنده بودن او جز تکه‌پارگي نخواهد بود.