کتاب خانه‌خواني به دنبال بازنمايي روايي تجربه‌ي زيسته‌ي‌ در خانه است. تجربه‌‌اي روزمره که هم‌زمان در پيوند با عميق‌ترين لايه‌هاي درون ماست. اين کتاب با توصيف خاطرات و تداعي‌هاي مختلف فضاهاي خانه، خواننده را به باززيستن اين تجربه دعوت مي‌کند. نويسنده از طريق گفت‌وگو با تعدادي از ساکنان خانه‌هاي برهه‌ي گذار معماري تهران، تجربه‌ي زندگي در فضاي خانه‌ و معناي «در‌خانه‌بودن» براي آن‌ها را نقل مي‌کند تا از مسير کشف معناي زنده‌ي نهفته در آن خانه‌‌ها راهي تازه براي گفت‌وگو درباره‌ي کيفيت خانه باز کند. خانه‌اي که با ما و در ما زندگي مي‌کند، بزرگ مي‌شود، به بلوغ مي‌رسد و از پا مي‌افتد. در اين هم‌زيستي‌ از انديشه و احساس و باورهاي ساکنانش شکل مي‌گيرد و به رويدادهاي زندگي‌ شکل مي‌دهد. با فهم تعامل خانه و تجربه‌هاي زيسته‌ي در آن، مي‌توان بده‌بستان معمار و ساکنان خانه را هدفمند کرد و جايي متناسب با نيازهاي واقعي انسان به نقشه درآورد تا خاطره‌ها و مکان بهتر با هم پيوند بخورند. از طرف ديگر فهم معناي فضاهاي خانه کمک مي‌کند تا جنبه‌اي از وجود خود را بشناسيم که کمتر به آن پرداخته شده است؛ رابطه‌ي ميان معاني دروني‌مان با مکان‌ها که گاستون باشلار متفکر پديدارشناسي آن را «مکان‌کاوي» مي‌نامد. از اين رو مخاطب اين کتاب نه فقط معماران بلکه تمام کساني است که روزي در جايي خانه کردند. اين کتاب با رجوع به انديشه‌هاي متفکران پديدارشناسي معماري و همين‌طور تجربه‌ي زيسته‌ي ساکنان به دنبال روشن‌تر ‌کردن پاسخ اين پرسش‌هاست: در‌خانه بودن چگونه تجربه‌اي است؟ چه رابطه‌اي ميان تجربه‌ي درخانه‌بودن و کيفيت فضاهاي خانه برقرار است ؟ چگونه مي‌توان با استفاده از قابليت‌هاي روايت از تجربه‌ي درخانه‌بودن سخن گفت؟