در ميهن راوي حکومتي استبدادي در روي کار است، و ديکتاتور تمام مخالفان خود را يا از بين برده يا به زندان انداخته است. از جمله اين مخالفان مردي است چهل و سه ساله، دانشمند و باستان شناس که محکوم به کار اجباري بوده و پنج سال از عمرش را در زندان گذرانده است. داستان از لحظه اي آغاز مي شود که مرد هنگام جابه جايي به زنداني ديگر از يک لحظه غفلت نگهبان خود استفاده مي کند و در مي رود. بقيه داستان شرح پراضطراب و پرتب و تاب تعقيب و گريز زنداني و سگ نگهبان است؛ سگ بسيار درنده و تربيت شده ديکتاتوري به دنبال مرد مي دود و مرد ناباورانه خود را در برابر دو چشم خيره سگ مي يابد و سرانجام در يک نقطه کوهستاني به کمک حس شامه بسيار قوي سگش او را پيدا مي کند. ... اين سگ همچنان در تعقيب فراري در حرکت است و خود را به او مي رساند، ليکن هر بار با موانعي که شرح آنها به تفصيل در کتاب آمده است، و خواننده خود بايد کتاب را بخواند و از آنها آگاه شود، فراري خود را از چنگ آن سگ کينه توز و لجوج نجات مي دهد، و چندين بار نيز در اين گير و دار هم خود مجروح مي شود و هم سگ را زخمي مي کند. سرانجام آن سگ لجباز به چنان حالي مي افتد که از فرط ناتواني دست از تعقيب فراري مي کشد و معلوم نيست آيا زنده خود را به جاي اصلي خويش مي رساند يا نه. فراري نيز قرار است از کشور خود بيرون برود و به کشور ونزوئلا که سفارش وي را به تابعيت کشور خود پذيرفته است پناه ببرد. سگ و مرد بارها رودررو مي شوند؛ ما روايت مرگبار اين مواجهه را گاهي از زبان مرد مي شنويم، و گاه مرد از زبان سگ روايت مي کند. کينه سگ بر تلاش و تقلاي مرد بارها چيره مي شود، چندان که خواننده نيز خود را در چنگال اين کينه در هيئت سگ مي يابد. مرد را امان نمي دهد سگ. سخت جان اند هر دو؛ هم مرد و هم سگ، اما نقطه پايان کجاست؟