کتاب حاضر به بررسي نقش مفهوم مکانيسم در انديشه‌ي هگل درباره‌ي نهادهاي سياسي و اجتماعي مي‌پردازد. در اين راستا، انديشه‌ي متقدمان و معاصران هگل که به نقد نهادهاي سياسي مدرن به‌عنوان نهادهايي «شبه‌ماشيني» پرداختند نيز مدنظر قرار مي‌گيرد و ازجمله روي انديشه‌هاي هردر، فردريش شلگل و نواليس تمرکز مي‌شود. سپس نوشته‌هاي اوليه‌ي هگل بررسي مي‌شود که مؤيد گسست وي از شيوه‌ي رمانتيکِ انديشيدن درباره‌ي جماعت اخلاقي است. راس استدلال مي‌کند که هگل در اين دوره روش جديدي براي انديشيدن در باب گنجاندن خصوصيت‌هاي مکانيستي و ارگانيک درون يک کل ابداع مي‌کند. به اين ترتيب، هگل قادر مي‌شود نظريه‌ي بديعي درباره‌ي جامعه‌ي مدني به‌مثابه جزئي از زندگي اخلاقي ارائه دهد. در نيمه‌ي دوم کتاب، نحوه‌ي بسط اين انديشه در آثار متأخر هگل ارزيابي مي‌شود. راس تفسير عميقي درباره‌ي فصل مکانيسم در علم منطق ارائه مي‌دهد و نقش اين انديشه‌ها را در فلسفه‌ي حق هگل برجسته مي‌سازد. نهايتاً راس نشان مي‌دهد که نظريه‌ي سياسي هگل عميقاً متأثر از هستي‌شناسي صوري او است که در علم منطق بسط يافته است.