| پنلوپه کنار دارِ بافندگي‌اش منتظر اُديسه است؛ ولاديمير و استراگون منتظر گودو هستند؛ و هم? ما هرروز مجبوريم منتظر چيزي يا کسي باشيم: براي اتوبوس، براي پرداخت‌هاي سرِ ماه، براي دلدارمان که برسد يا زنگ بزند يا براي کتري که جوش بيايد. اما آيا واقعاً مي‌دانيم که بالا و پايين گز کردن‌هاي عصبي‌مان يا خيره‌شدن‌هايمان به عقربه‌هاي ساعت يا دست به هم ماليدن‌هايمان در سالن انتظار به چه معناست؟ چه رابطه‌اي بين انتظار و زمان هست؟ آيا چيزي با عنوان اخلاقِ انتظار يا شايد حتي نوعي هنرِ انتظار وجود دارد؟ و آيا اينترنت، خريد آنلاين و پيامک زدن به معناي آن است که اکنون ديگر کار انتظار براي هميشه به پايان رسيده است؟ | انتظار از جمله چيزهايي است که به‌رغم عجين بودنش با تجارب هرروزه ما عموماً بديهي انگاشته شده و کمتر به‌طور مستقل مورد واکاوي قرار گرفته است. اين در حالي است که نويسنده کتاب حاضر، با کنار هم گذاشتن مثال‌هاي متعددي از جهان هنر و ادبيات، اتکا به بصيرت‌هاي عميق پديدارشناسي و هرمنوتيک فلسفي و نيز نظريه انتظار آنري برگسون و ديگران، مي‌کوشد به‌نحوي هنرمندانه به پرسش‌هاي دشوار بالا پاسخ گويد. | هارولد شوايتزر استاد ادبيات و زبان انگليسي و رئيس دپارتمان زبان انگليسي دانشگاه باکنل است. از دوره‌هاي تدريسي او مي‌توان به شعر معاصر انگليسي، نظريه‌ي ادبي، مطالعات هولوکاست، علوم انساني معاصر و مسئله رنج در ادبيات معاصر و نمودهاي آن اشاره کرد. از ديگر آثار او رنج کشيدن و درمان هنر است.