آيا ما استدلال مي‌کنيم؟ يعني آيا هنگامي که مي‌خواهيم کسي را قانع کنيم، براي ادعاهايمان دليل مي‌آوريم؟ استدلال کردن را کجا آموزش ديده‌ايم؟ چقدر در اين زمينه تمرين کرده‌ايم؟ استدلال نوعي مهارت است نه دانش صرف. بنابراين، نياز به تمرين دارد. آنچه ما و فرزندان‌مان در نظام آموزشي بيشتر تمرين مي‌کنيم، مشتق و انتگرال است يا استدلال از خود بپرسيم آخرين باري که يک استدلال اخلاقي نوشتيم و استدلالمان مورد نقد و بررسي خود و ديگران قرار گرفت، چه زماني بود؟ ولي آيا استدلال کردن کمکي به بهبود اوضاع مي‌کند؟ پاسخ نااميدکننده اين است که اکثراً خير. بعيد مي‌دانم کسي صرفاً با گوش دادن به استدلال قانع شود و نظرش به يک‌باره تغيير کند؛ بخصوص وقتي قرار است درباره موضوعات مناقشه‌آميز مهم و حيثيتي مانند باورهاي مخاطبان استدلال کنيم. پس اگر واقعاً اين‌گونه است، چرا بايد با مخالفان خود بحث و گفت‌وگو کنيم؟ به يک دليل ساده: چون به نظر مي‌رسد فعلاً جايگزين بهتري جز گفت‌وگوي مستدل نداريم.چون فقط دو راه براي فيصله بخشيدن به مناقشه وجود دارد: گفت‌وگو کردن و زور. اين کتاب تلاشي براي تمرين استدلال و رشد عقلانيت است، کتابي با تمرين‌هاي متعدد و ملموس براي کساني که مي‌خواهند معقول‌تر باشند. اميدوارم که انتشار اين کتاب فرصتي را براي انديشيدن به استدلال و تمرين استدلال کردن فراهم آورد. از مقدمه‌ي دكتر اكبر سلطاني عضو هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي تهران و مسئول گروه تفکر نقاد ابن سينا