رستم: مرا آگاهي دِه که از چه بندم کنند؟ من آيم به سويش به‎سان تو سواره و آزاد. با سري پر از پوزش که نرم کنم دل سخت را. من آيم خشم شهريار برهانم و کين بزدايم. تو بر چه اين فرمان خواهي که داني بيداد است؟ من آيم نه به بند که با رخش. نه پياده که بر کجاوه