هنر پير شدن از مجموعه هنرهاي شوپنهاور، فيلسوف شهير آلماني، دربردارنده ي واپسين نوشته هاي هشت سال آخر زندگي فکري فلسفي اوست در موضوعات مختلف. او در اين کتاب، در خلال پاره نوشته هاي گاه بلند و اغلب کوتاه، به مرور در سال ها انديشه ورزي خود مي پردازد و بر خلاف معمول بسياري از ديگر متفکران، در ايستگاه آخر زندگي، باز هم مي کوشد باريک بيني هاي پيشين در آثار ديگرش را تبيين و تشريح کند، بسي ناگفته ها را بازگويد و از اين رهگذر خود را از سکون پيري برهاند. شوپنهاور در اينجا هم مثل ساير نوشته هاي خود، همچنان عريان و مغرور و ساده و پرمغز مي نويسد، و به هيچ وجه، در تسليم و وانهادن به اقتضائات سني، نه بوتيمار غمخواري نشسته بر ساحل اندوه است و نه مردم گريز تائب عصبي و چشم به راه سرودن غزل خداحافظي، بلکه فرزانه اي است پير و خشنود و چابک انديشه که مي کوشد با رويکرد عملي و متفکرانه به مفهوم کهن پيرسالي يا سالخوردگي، تا حد ممکن از آن به عنوان دوراني شيرين و پرثمر ياد کند.