«فلسفه ي پول» در ميان آثار زيمل، که جستارنويسي زبردست بود، اثري منحصر به فرد است. با آن که تودرتو و چندرگه و ترکيبي پيچيده و درهم تنيده از رشته هايي چون فلسفه و جامعه شناسي و تاريخ و روانشناسي به نظر مي رسد، بايد گفت کتاب زيمل در اصل متني مشخصاً فلسفي است که، به مدد يک روش فلسفي منسجم و مشخص، پيوندي ديالکتيکي ميان انبوهي از جزئيات تاريخي و اقتصادي و اجتماعي و سياسي برقرار مي سازد. او در فلسفه ي پول تحليل هاي جامعه شناختي و روانشناختي را براي تبيين و تفسير فلسفي بحران سوژه ي مدرن به کار مي گيرد، بحراني که در همه ي اجزاي زندگي اجتماعي رخنه کرده است. اين بحران چيزي نيست جز تلاش فرد براي دستيابي به آزادي و خودآييني در مواجهه با نيروهاي عظيمي چون جامعه و سنت و فرهنگ و تکنولوژي. وقتي عملکرد پول را در وجه تاريخي و فرهنگي اش در نظر بگيريم عمليات هاي ارزشگذاري و دلالتگري و معنابخشي آن را به عيان مي بينيم. قابليت پول در تشديد نيروهاي متضاد بدان قدرتي ظاهراً نامحدود مي دهد تا همزمان تجزيه کند و وحدت بخشد، تا چيزهاي کاملا ناهمسان و نامشابه را هم‌ارز گرداند، تا کيفيت را به کميت تبديل کند، و از مادي ترين جنبه هاي حيات ماديت زدايي کند. زيمل بصيرت هاي شوپنهاوري و نيچه اي را در تفسير فلسفي خويش از تطور فرهنگي مسايل مربوط به معنا و ارزش ادغام مي کند و بدين سان استراتژي فلسفي ويژه اي طراحي مي کند تا پروژه ي هگلي تاريخ فکري و فرهنگي را از نو صورت بندي کند.