اگرچه آيزايا برلين فيلسوفي ليبرال به شمار مي‌آيد، بسياري زندگي‌نامه‌ي کارل مارکس به قلم او را اثري منصفانه مي‌دانند که در آن بسياري از نظرات مارکس را پذيرفته يا نقد کرده است. کارل مارکس (زندگي و محيط) اولين کتاب برلين است و زماني که آن را نوشت 30 سال بيشتر نداشت. براي اولين‌بار در همين کتاب است که برلين استعداد ويژه‌ي خود در تاريخ‌نگاري انديشه را نشان داده است. مارکسِ برلين چهره‌ي جالبي است، زيرا از سويي ثمره‌ي نهضت روشنگري است اما از سوي ديگر نتيجه‌ي شورش رمانتيک عليه نهضت روشنگري. ويژگي کتاب همان ويژگي اصلي کارهاي برلين است: ايجاد رابطه ميان انديشه و محيط سياسي و اجتماعي. آيزايا برلين، فيلسوف و انديشه‌نگار و نظريه‌پرداز سياسي، در 1909 در ريگا متولد شد. او تنها فرزند خانواده‌اي يهودي بود. از زمان تجزيه‌ي لهستان در قرن هجدهم يهوديان بنا بر قانون امپراتوري روسيه در اين منطقه محصور بودند. برلين در شش‌سالگي با خانواده‌اش به پطروگراد رفت و تا چند سال پس از انقلاب روسيه در اين شهر زيست. برلين در سال 1921 به همراه خانواده‌اش به انگلستان مهاجرت کرد. او به دبيرستان سنت پل و سپس به کالج کورپوس‌کريستي در دانشگاه آکسفورد رفت و در آن‌ جا تاريخ و زبان‌هاي باستاني و سياست و فلسفه و اقتصادخواند. در 1932 در نيوکالج به سمت مدرس و به فاصله‌ي کوتاهي به عضويت هيأت علمي کالج اُل‌سولزدر آکسفورد منصوب شد که در محيط دانشگاهي بريتانيا افتخاري استثنايي بود. در جنگ جهاني دوم او مسئوليت‌هايي در سفارت بريتانيا در واشنگتن و نيويورک به عهده داشت و سپس سفري به اتحاد جماهير شوروي کرد و در آن‌جا با شماري از روشنفکران روسي که از تصفيه‌هاي استالين جان سالم به در برده بودند، به خصوص آنا آخماتوا و بوريس پاسترناک آشنا شد. اين آشنايي‌ها باعث شد مخالفت او با کمونيسم محکم‌تر و سرسختانه شود. پس از جنگ به آکسفورد برگشت. گرچه تا اوايل 1950 به تدريس و نگارش در فلسفه پرداخت اما توجهش به تاريخ سير انديشه‌ها به ويژه تاريخ روشنفکري روسيه، تاريخ نظريه‌هاي مارکسيستي و سوسياليستي و نهضت روشنگري جلب شده بود. برلين جز چند سالي که در امريکا و اتحاد جماهير شوروي بود بقيه‌ي عمر خود را در آکسفوردگذراند. او به استادي کرسي چيچلي در نظريات اجتماعي و سياسي انتخاب شد و ملکه او را به لقب سـِـر مفتخر ساخت. در 1966 رييس کالج وولفسون شد و بالاترين نشان کشوري بريتانيا نصيب او شد. او سرانجام در 5 نوامبر 1997 چشم از جهان فروبست و در آکسفورد به خاک سپرده شد. آوازه‌ي برلين در بيشتر عمر مرهون دفاع از ليبراليسم، گفت‌وگوهاي مهم و درخشان، حمله به تحجر، تعصب و تندروي سياسي و نوشته‌هاي قابل فهم در زمينه‌ي تاريخ انديشه‌هاست. رضا رضايي متولد سال 1335 در شهر ساري است. او آثار متعددي را در حوزه‌هاي مختلف علوم انساني، فني- مهندسي، موسيقي، هنر و کتاب‌هاي تخصصي شطرنج ترجمه کرده است، اما بيش‌تر ترجمه‌هايش در عرصه‌ي ادبيات و نقد ادبي و فلسفه بوده است. رضايي در رشته‌ي مهندسي مکانيک تحصيل کرد. او زبان انگليسي را در نوجواني آموخت و اولين ترجمه‌اش کتابي درباره‌ي شطرنج است که در 16 سالگي آن را ترجمه کرد، اما به نام شخص ديگري منتشر شد. او از همان کودکي به شطرنج علاقه‌مند بود و به‌صورت حرفه‌اي به عنوان شطرنج‌باز، استاد شطرنج و رئيس فدراسيون شطرنج نيز فعاليت کرده است. رضايي از جمله ويراستاران «مرکز نشر دانشگاهي» بود و در آن‌جا بيش از همه در بخش فني- مهندسي به ويرايش و ترجمه پرداخت. فعاليت مطبوعاتي رضايي از سال 1357 آغاز شد و در اين سال‌ها نيز جسته‌وگريخته ادامه داشته است. رضايي با ترجمه‌ي رمان جوان خام، اثر داستايفسکي، کار حرفه‌اي خود را در ترجمه آغاز کرد. گستره‌ي فعاليت او در عرصه‌ي ترجمه وسيع است، اما ترجمه‌ي آثار کلاسيک ادبيات انگليسي‌زبان، از جمله مجموعه آثار جين آستين، خواهران برونته، جورج اليوت و رمان گتسبي بزرگ، از کارهاي شاخص اوست. ترجمه‌هاي رضايي در حوزه‌هاي ديگر نيز اغلب از آثار شاخص آن حوزه به‌شمار مي‌رود؛ از جمله کتاب‌هاي تئوري بنيادين شطرنج، راهنماي جامع موسيقي کلاسيک، آزادي و زندگي تراژيک، فرهنگ اساطير کلاسيک، هنر داستان‌نويسي، کارل مارکس(زندگي و محيط)، انقلاب مشروطه‌ي ايران و...