در روانکاوي از همان آغاز دو گرايش کلي پديدار گرديد؛ يکي «کوشش براي تبديل روانکاوي به يک دانش پزشکي و فرو کاستن آن به روش درماني» و ديگري «تلاش براي پيوند دادن روانکاوي با دانش‌هاي ديگر». «فرويد»، پدر علم روان‌شناسي، روان درماني را به معناي درمان از راه روان معرفي مي‌کند. اين کتاب حاوي پنج مقاله از نگاه زيگموند فرويد درباره تکنيک‌هاي درمان روانکاوانه است.