مدرنيته يعني چه؟ آيا نو شدن و امروزگي است، يا جهشي است در تاريخ تمدن انساني؟ گذر از محدوديت‌هاي سنت و تاريخ است، يا گام نهادن به قلمرو حاکميت انسان؟ آيا رويکردي است اخلاقي يا با آزادي‌هاي سياسي و اجتماعي يکي است؟ الگويي است فراهم آمده بر اساس بينشي اروپا‌محور، يا با خردباوري علمي و ابزاري به يک معنا مي‌آيد. اين کتاب تلاشي است در اثبات نکته‌اي مهم: پاسخ به اين پرسش‌ها ممکن نيست مگر بر اساس نگرشي انتقادي نسبت به مدرنيته، نقادي روزگار مدرن، به گفته‌ي هگل خودآگاهي مدرنيته است و به قول هايدگر شهامتي عظيم مي‌طلبد: شجاعت پرسش از روزگار نو. سخن فلسفي درباره‌ي مدرنيته امروز بيش از هميشه به معناي پيشبرد نقادي است: نقدي که با نيچه آغاز شد، نقد هوسرل به خرد علمي، نقد هايدگر به تکنولوژي و تقدير روزگار نو، نقد آدورنو و هورکهايمر به خرد ابزاري روزگار روشنگري، نقد فوکو به همبسته‌ي دانش و اقتدار و پاسخ هابرماس به اين همه در پرتو باور به خرد ارتباطي و مکالمه، و بي‌باوري فيلسوفان پسامدرن به اين پاسخ. کتاب شرحي است از سخن و جدل فلسفي امروز درباره‌ي مدرنيته.