جداي از سبك بورخسي داستان‌ها، و روايت‌هاي متنوع، سحرآميز، و البته محتواي غني و... آن چه كه توجه خواننده را در نخستين رويارويي با متن «عطا محمد» به خود جلب مي‌كند؛ فرم اثر، در هم آميختن و در انتها ساختن دوباره كليتي بديع است؛ شكل و شاكله‌اي كه در ذهن خواننده مي‌ماند. بي‌پروايي در واكاوي تاريخ در مضامين داستان‌ها، جسارتي ستودني در طرح پرسش‌هاي فلسفي در متن «عطا محمد» حائز اهميت است. در زبان كردي زبان داستان «تينا و داستان‌هاي انديشيده شده» كوتاه، ساده و موجز است و عطا به جاي عبارت‌هاي طولاني، چندين جمله كوتاه و پيرو به كار مي‌برد تا به خواننده فرصت دهد با درنگ‌هاي كوتاه ارتباط ساختاري گزاره‌ها را دريابد و معني و محتوايشان را بهتر درك كند.