... چنين ايده‌هايي است كه در فضا و حال و هواي كولوس موج مي‌زند: هوشمندي و باريك‌بيني عميق، ديالوگ‌هاي شاعرانه و اغواكننده‌اي كه نه تنها با جايگزيني قلمرو سر و كار دارد بلكه به وسيله ايماژهاي سرما و گرما، كنترل اتاق و صاحب آن را بيان مي‌كند. كولوس دختري را به اتاق مي‌آورد. آن دو سرگرم يكديگرند و ميزبان صرفا يك تماشاگر ناتوان است، يك آدم منفعل: «كتم را روي لامپ گذاشتم، مي‌ديدم كه سقف به كف اتاق هجوم مي‌آورد و بعد اتاق به سمت شعله‌هاي آتش شومينه مي‌رود. جاي چهارپايه‌ام را عوض كردم و نشستم كنار شعله آتش.»