به اتاقم برگشتم و مانند بيمار تب‌داري در رختخواب افتادم . چشمم به روپوش مدرسه‌ام افتاد كه عصر همان روز در آورده و آويزان بودم. فردا به جاي اين پارچه ارمك خاكستري كه برازنده حال و روحم بود، بايد لباس تافته سفيد عروسي را بر تن مي‌كردم. و آن تاج بزرگ و مسخره را كه ده‌ها نگين بزرگ و كوچك زينت‌بخش آن بود، بر سر مي‌گذاشتم. جايي را سراغ نداشتم، وگرنه فرار مي‌كردم. هيچ پشت و پناهي براي من نبود، در غير اين صورت لحظه‌اي درنگ نمي‌كردم به همه چيز و همه كس پشت پا مي‌زدم و مي‌گريختم. بي‌پناه بودم...