كلاس آواز [نور مي‌آيد. چند مرد جوان و يك كودك ده ساله به نام همايون كه پسر بهادر است در كلاس آواز نشسته‌اند. بهادر يكي از شاگردان قديمي و خوب در حال خواندن است... بعد از مدتي، استاد دستش را بالا مي‌آورد و به كس ديگري اشاره مي‌كند كه بخواند... كمال شروع به خواندن مي‌كند... او هنوز چيزي از خواندنش نگذشته كه استاد دستش را به علامت قطع كردن بالا مي‌آورد.] استاد: شور است. بسيار هم شور!... كمال: خوب نبود استاد؟ استاد: ما از دشت گفتيم و بهار، لاله و سنبل... شقايق! و منتظر بوديم دشتي بشنويم و حالي به حالي شويم... اما تو آن‌قدر رديف‌ها را كش مي‌دهي و داخل و خارج مي‌شوي كه شور مي‌شوند كمال آقا... از دهان مي‌افتند... بي‌مزه مي‌شوند... حال را خراب مي‌كنند...