اي كاش خانم جانم به جاي ترنج خاتون، يك برادر براي امير جهان زاييده بود. اگر مرد بودم؛ ديگر لازم نبود براي رفتن به هر جايي چادرچاقچور كنم. سر و روي خودم را با روبنده‌اي بلند بپوشانم، مبادا احدالناسي روي مرا ببيند و پي ببرد اين دختر اهل اندروني كدام خانه است. لازم نبود براي هر قدمي كه مي‌خواستم بردارم، چشم به دهان كسي بدوزم تا اذن و اجازه‌‌ام دهد كه بروم يا بمانم و باز در و ديوار را نگاه كنم. ديگر لازم نبود هر شب جمعه كنار سقاخانه قبله دعا بايستم و شمع گچي نذر كنم تا بلكه بختم باز شود و سر و سامان بگيرم و خانم جانم را از ترس بي‌شوهر ماندنم نجات دهم، هرچند كه ديگر براي اين حرف‌ها خيلي دير شده و خانم جان بيچاره‌ام بايد اين آرزو را...