چشم‌هايم را مي‌بندم. صداي رجب‌پور مي‌آيد: «اينا كي‌ان استاد؟ چي كاره‌ايم امشب؟» صدايي كه شبيه صداي همان بچه ريقوي كلاس آدمخوارهاست مي‌گويد: «سلام آقا، من... كيفه رو...» دوست دارم چشم باز كنم ببينم هنوز همه‌چيز مثل هفت سال پيش است. هنوز من به طرف خانه ندويده‌ام و هنوز كتايون مولايي را نديده‌ام. يا چشم باز كنم ببينم همه‌چيز مثل ديروز است. هنوز عكسشان را نديده‌ام و دارم با كتايون خيلي معمولي زندگي مي‌كنم. زندگي معمولي، رابطه معمولي، حرف‌هاي معمولي... و من لابلاي اين همه معمولي، خوشحالم.