اين مجموعه داستان هيچ ربطي به ورزش ندارد، اما تمام داستان‌ها به نوعي در ستايش نايب‌قهرماني هستند. نايب‌قهرماني يك وضعيت است. هر روز تازه فرصتي است، براي از نو جنگيدن تا مگر در شعله‌هاي همين جنگ ابدي بشود از زندگي كامي گرفت، كامي اندك، كامي نه از جنس قهرمان بودن. ما همگي نايب‌قهرمانان زندگي خودمان هستيم. با خودمان جنگيديم و شكست خورديم... از پا اما نمي‌توان نشست كه قهرمان بودن، همان مراسم تدفين است. تمام شدن است. انتها عطش است و آغاز اين سوال كه: «خب؟ حالا بايد چه كار كنيم؟ قهرمان شدن همان كاسه چه كنم به دست گرفتن است و شهوت حريصانه براي حفظ داشته‌هاي حقيرانه. نايب‌قهرمان بودن، كام گرفتن از ناكامي است. در آستانه ايستادن و من به چشم خويش ديدم كه جانم مي‌رود؛ است. دست روي دست گذاشتن نيست كه دست از همه‌چيز، حتي دست از افتخار هم شستن است...