لپين جايي گفته بود: «پراگ هميشه عميق‌ترين تجربه من خواهد ماند. كشمكش‌ها، رازها، و زيبايي مسخ‌كننده‌اش همواره الهام‌بخش خيال شاعرانه من بوده است.» همين شهر ديوارهاي تيره و بي‌قراري‌هاي ملال‌آور است كه پس‌زمينه سرگذشت شوربختي سورين را شكل مي‌دهد، آنگاه كه در جستجوي معناي ناب زندگي در تاريكي ميخانه‌ها و دامان روسپي‌ها به ورطه خودويرانگري سقوط مي‌كند. تصويري كه لپين از پراگ معلق ميان ارزش‌هاي قديم و هجوم دنياي مدرن رسم مي‌كند، رمان سفر سورين به تاريكي را شايسته تحسين جهاني كرده است. خواندن اين كتاب به همه آن‌هايي توصيه مي‌شود كه مكاشفه كشمكش ميان خير و شر و چگونگي زوال روحي انسان در قالب كلام شاعرانه نويسنده‌اي مسلط بر واژه و زبان برايشان جذاب است.