شما هرگز آندرياس رمان «عصيان» را از ياد نخواهيد برد همان‌طور که گرگور سامساي «مسخ» را همان‌طور که راسکلنيکف «جنايت و مکافات» را. پس از خواندن اين کتاب شما تا هميشه با آندرياس زندگي خواهيد کرد، با او حرف خواهيد زد و روزي نزد او اعتراف خواهيد کرد که شما هم گمان مي‌کنيد اسير چنين سرنوشتي خواهيد شد. و اين هنر روت است. روت همچون نوابغ داستان‌نويسي در داستانش پرتره‌اي را تصوير مي‌کند که مثل يک همزاد با ما زندگي مي‌کند و مثل يک پيشگو از سرنوشت محتوممان خبر مي‌دهد. پرتره‌ي زندگي انساني که تصور مي‌کند قانون نجات‌دهنده است اما همين قانون از او يک عصيان‌گر مي‌سازد.