«فكر مي‌كنم پتو عاشقانه‌ترين شي‌ء دنياست. اين‌طور كه مي‌چسبد به تن آدم. اين‌طور كه خم و تا مي‌گيرد به خودش تا زير و روي تن بي‌حس و حال، همان شكلي شود كه بايد. گرم مي‌كند. نرم است و حرف هم نمي‌زند. پس عاشقانه‌ترين هديه دنيا همين پتوست كه حتي از خود آدم هم ديگري را بهتر بغل مي‌كند. حالا اين پتو براي تو. براي وقت‌هايي كه من نيستم، براي هميشه زندگي‌ات.» رماني سرشار از احساسات لطيف و ناب؛ احساساتي كه مدت‌هاست با گير افتادن در چنبره سخت زندگي از بينشان عاجزيم و مي‌ترسيم حرفشان را بزنيم. و آن‌قدر در موردشان ساكت مانده‌ايم كه فراموششان كرده‌ايم و در مواجهه با بيان بي‌پرده و صريح عشق، دوست داشتن، تنفر، ترحم و... يادمان مي‌آيد كه شايد معناي واقعي زندگي بازيافتن دوباره همين احساسات ناب باشد.