كتاب گفتگو در باغ تصوير سكوت در قاب كلمات است. دو ايراني فرهيخته (شاهرخ) و هنرمند (فرهاد) رو در روي هم و در فضايي بي‌مرز، مفهوم باغ در فرهنگ ايراني را دست‌مايه سياحت ذهني خود قرار مي‌دهند و از قديم به جديد، از كهنه به نو، و از آرمان به واقعيت گريز مي‌زنند. و عاقبت سخن گفتن از اين باغي كه سيمرغ و زال در آن آشيانه دارند،اين باغ نمادين، باغ خيال، باغ جان يا ماوراي روح كه صبح مي‌توان آب روانش را ديد و به وجد آمد، به حسرتي ختم مي‌شود كه در غفلت از واقعيت ملموس و عيني ريشه دارد: «آدم نهالي بيرون از فصل و بي‌هنگام است، در زمان خودش نيست، خران است در ميانه بهار يا برعكس.»