كوندرا داستان جالبي تعريف مي‌كند كه واقعا مرا تحت تاثير قرار داد: او مي‌گويد كه چگونه دامنه لغات پدرش توام با بالا رفت سن و سال كم شد و در انتهاي زندگي خود تنها دو كلمه مي‌دانست: «عجيب است! عجيب است!» البته نه به اين خاطر كه ديگر حرف چنداني براي گفتن نداشت، بلكه اين دو كلمه به گونه‌اي تاثيرگذار تمام زندگي‌اش را خلاصه مي‌كرد. اين دو كلمه عينا جوهر زندگي‌اش بودند. شايد اين همان داستان هنر كمينه‌اي نيز باشد...