چرا بدبيني؟ كسي كه كتاب‌هاي شوپنهاور را ورق مي‌زند، ناگزير بايد همين سوال را از خود بپرسد، چرا كه گزينش چنين فلسفه‌اي در آغاز بيهوده مي‌نمايد. اين فلسفه هرگز از واپسين تاكيد بر بيچارگي، كه آدمي از آن در رنج است، باز نمي‌ايستد. او انسان بداقبال را به ديدن آلام و رنج‌هايش فرا مي‌خواند و كسي را كه در رويارويي با اضطراب و بيم از نادانسته، آرزومند نيك‌بختي است، رها مي‌كند. اين فلسفه در همه حال بر پرسشي تكيه دارد كه از آدمي مي‌خواهد در آن به درنگ بنشيند. پس از آن چه؟ فايده همه اين‌ها چيست؟... تاريخ فلسفه پيش از اهتمام به فلسفه «شوپنهاور» به زندگي او پرداخته است، به آن اميد است كه شناخت زندگي اين مرد براي فهم فلسفه‌اش كفايت كند و او را در هيات پيرمردي تيز طبع براي ما به تصوير كشيده است كه از انسان دوري مي‌گزيند و خوارداشت همنوعانش او را ناگذير ساخت كه پيش از مرگش، سگش را تنها ميراث بر دارايي‌اش قرار دهد...