عابري كه داشت از كنارم رد مي‌شد، دستش و گذاشت روي شونه‌هام و گفت: «آقا كمك نمي‌خواين؟» سرم و بلند كردم و برگشتم به طرفش، پرده‌اي از اشك و خون جلوي چشم‌هام رو گرفته بود، نمي‌تونستم چهره‌اش رو به درستي ببينم، با صداي آروم بهش گفتم: «من اسمم آدمه! چطور مي‌توني كمكم كني؟!» بعد با صداي بلند، با حالت عصبي خنديدم... اشكم غليظ شده بود... اشكي يخ زده و جامد... ديگه چشم‌هام چيزي رو نمي‌ديدن. دوباره سرم و انداختم پايين و استفراغ كردم... بعد از چند لحظه باز همون صدا پرسيد: «مي‌خواين زنگ بزنم به اورژانس؟» بي‌تفاوت نسبت بهش، از جام بلند شدم، سرم و انداختم پايين و به آرومي از كنار ديوار راه افتادم به طرف ماشين...