مثل كسي كه چشم بسته هم سوراخ سنبه‌هاي خانه‌اش را بلد است، تمام پيچ و واپيچ‌هاي آن دريا را بلد بودم. شناكنان از بين دلفين‌هاي صورتي گذشتم، از تنگناي آن سنگسفيد ليز و صيقلي رد شدم و به خانه رسيدم، خانه‌اي زير آب همه‌ي شما روي صندلي هايتان روزنامه به دست نشسته‌ بوديد و با لبخندي از سر مهرباني و آسودگي خاطر برايم برام دست تكان ‌مي‌داديد. در آب غوطه‌ور بودم، شمرده‌شمرده نفس مي‌كشيدم و مي‌دانستم اين همان پاياني است كه هميشه انتظارش را كشيده بودم.